Убо велеше баба ми
Секој чоек за нешто го бива
Ете, некој знај од игла и конец магија да стори
Да ти извези убајни за окото да ти одмори
Да ти ја пораби со среќа душичката
Или
Некој знај со железо валцер да игра
Та го врти низ раце небаре кревка жена
И туку наеднаш некој украс домот ќе ти го стопли
Има и такви кои за месење ги бива
Та од брашно и вода чуда ќе сторат
Да ти се чини оти рајот на леб мириса
Или ене и оние кои за зборој арни се
Та од 5-6 цел свет на парче хартија ќе ти дарат
Дури да не знајш од која страна да почниш да читаш
Така велеше баба ми
Дека секој еден чоек на овој свет за нешто е роден
Дека секој го бива за нешто
И најпоќе се лутеше ко некој со магарешки инает
Ќе се запнеше за нешто шо не му лежи
И се туфкаше и уфкаше
Та напати велеше “не си ги погани рацете, не те бива”
А јас пак
Уште многу млада за да докрај разберам
А сепак доволно стара за да сетам
Еве јас велам оти во право била
Оти секој еден за нешто го бива
И оти секој треба да го најде своето штракало
За да можи себе да се внеси внатре
За да создаде свет во свет
Од убоста уште поголема убост да стори
И не
Не треба чоек да запни онаму кај шо не го бива
Та и во љубовта така некако е
Не смее чоек да запни некаде кај шо знај
Оти кадарен не е да додржи
Ниту некого да љуби и задржи
И ко веќе не те бива за некој чоек арен да си
Остај
Пушти го намира
Ослободи го
Оти голем грев ќе се стори
Оти чоек платно не е
Ниту брашно и вода
И од железо не е напраен
А најмалку од зборој
Затоа остај го ако за љубов не те бива
Ако не можиш да го љубиш и пилето в гради да му го галиш
Оти чоек платно не е…ако згрешиш, да го фрлиш
И чоек тесто не е…ако е невкусно да го плукниш
Чоек не е метал… за да го зашуткаш в шпајз ако не ти се бендиса
И писмо не е…. за да го згужваш и фрлиш в оган
Зато, ако не знајш тргни се
Ако не можиш пушти го
Ако не го љубиш ослободи го
Оти секој еден за било што треба да го бива
А најмногу за љубов, најмногу… за љубов, пиле мое