Од немукает
така баба ми велеше
е така од немукает и јас ќора
оти умот кај тебе ми беше
(улава жена!)
и при очи ништо не гледав
никого
ниту него
а тука бил цело време
додуше и тој терсене ко мене
збор-алтан
тука-а го нема
ама питом и кроток
убав чоек
и низ годиниве да собериш
дали два реда муабет сме врзале
ама насмевките благи ко шербет ни биле
ко со баклава да сме се нагостиле
и после со месеци не ќе се сретнеме
ама секој пат убо на душава
не се познаваш, а се знаеш
ниту маките сте си ги кажале
ама лузните ко исти да се
и ко се гледаш како во огледало да се џариш
знаеш дека душата ко твојата му е
дека лош кон себе е
колку што кон другите арен е
и те фаќа жал
шо за него
шо за себе
и милост во срцето ти се прелева
како ко ќе ти тргни со виното
и кротко се опиваш
не правиш зулум
ниту ти се познава
ама ти пее внатре нешто
и ти иди раката в гради да си ја пикниш
тоа убавото пиле да го погалиш
така некако за него ти е
како својата душа низ неговата да си ја милуваш
и пак месеци
а можи и години ќе минат
ќе се опулиме
збор-два ќе си кажеме
и секој на своја страна ќе заминиме
и ко ќе се сретнеме
ко вчера да било
така очите ќе ни светат
нему-мене ко ќе ме види
стаклава зелени-ко ќе го видам
и убо ми е
оти знам оти тука е
во близина
во мисливе
во душава ми влегол
од тие неколкуте
малкумината кои таму ми спијат
од тие е
тој убав и молчелив човек
чиј збор-алтан е
чиј поглед-мелем е
моето огледало
убавата слика негова
во која себе се гледам