Мислам дека беше летото ’88 година. Со друшките ја опрајвме накај Хвар. Секој ден одевме на плажа со бродица на едно мало островче. На плажичето -Масимо Савиќ, Бејбидол (како ли се пишува??), Марина Перазиќ, Саша Лошиќ, една плава висока со кратка коса мн. популарна во тоа време, Италијанки авионки и НИЕ. Не се сеќавам каков аутфит поседувавме. Сигурно бермуди со жирафи или палми, папучи за во двор, ластичиња за коса за подврзување тегли ајвар…така некако беше. А овие екс YU ѕвездиве дотерани со “бициклистички”, патичиња – гром, алки, некои горни шизички….А бе едно чувство – Пепелашки. Ама не се предававме за жива глава. Ќе си ги постелевме пешкирчињата грозни на карпите, уживавме во убавините на Јадранот и без престан хисерично се смеевме за судбината ни страдна. Во една прилика другарка ми направи мала извидница, се врати и со стиснати заби ни шепна на увце: “Да не сте мрднале од овде, најружни сме на плажава”.