го есапиш времето
и да го ишкаш како досадна мува
која си ги одмива крилата во твојот чај од нане
и почнуваш наместо секунди, бакнежи да броиш
минутите ги мериш во џарење еден во друг
а часовите во здивови
и се фаќаш себе дека некако ти олеснува
кога во таа бесполезна трка со “уште колку ти останало”
наеднаш и без предупредување застануваш
ги собуваш патиките и грациозно
(со замавнување на косата) велиш
“фала многу, доста ми беше,
одам да се погушкам сега”
па заминуваш без да се завртиш
попатно ги газиш стрелките на часовникот
кој во тебе чука од раѓање
и ниту живот те интересира
ниту пак смртта ја есапиш
едноставно го тераш моментот
добар или лош, сеедно
по ѓаволите, каков и да е-твој е
па некако се’ ти врви инаку
слушаш појасно
и видот поарен ти е
(иако носиш диоптрија)
а башка и светнуваш некако
како полирано сребро на кое сјајот му се вратил
оти сеедно ти е
и ништо веќе не есапиш
ниту на душа си клаваш
па дишеш за да се надишеш се’
што во младоста си пропуштила
и љубиш за да се изнаљубиш
срцето да си го наполниш
и престануваш умот да си го труеш
и да се зацрнуваш со мисли
па тераш на песна
ма тераш со тамбураши и вино
со љубов во градите
и неговиот лик пред тебе
му го чуваш срцето до своето
и знаеш дека сте една паричка со две лица
та на смртта во очи и’ се смееш
дур му ставаш бакшиш на музичарот
оти среќна си
и ништо повеќе не есапиш
освен себе покрај него
и него покрај тебе
сега
и тука
сега и тука