Глеам нешто со Босна праат па ми текнуе на Сарајево од југословенското време. Цела ЈУ авангарда беше таму. Најкосмополитски град у Југославија беше. Каков национализам, какви бакрачи! Сто пути сум идел. Задњи пут негде 2009г. со група млад македонски нараштај што се чудеше како без GPS се снаоѓам и знам све каде е. За нив тоа беше странство, а за мене дел од татковината што си ја познавав уште од школските екскурзии и патувања.

Олимпијада ’84, Скендерија, фестивали, Бијело Дугме, Баш чаршија, прв Holiday Inn хотел, Сарајевски чевап, туфахије … итд, итд. Не е ова ЈУ носталгија, него сеќавање на неограниченост, како јазична, така и културолошка, кога бевме припадници на една голема и моќна држава во која не можеше ништо лошо да ти се случи од никого. Кога сум спиел по ендеци од Косово до Постојна, диво кампирање по јадрански острови, босански шуми и планини, равниците на Панонија, јулски алпи, црногорски карпи… и каде се не уште.

Ако некој денес се чуди што умеам да кажам дека живеам у фиока во однос на тогаш, нек се чуди и даље, али нека проба и да мисли малку!

Фејсбук статус: Емил Минчев