“Моето несогласување со психо-анализата денес е врз основа на предубедувањето дека страдањето е грешка, или знак на слабост, дури и знак на болест. Всушност, најголемите можни вистини за кои знаеме доаѓаат од човековото страдање. Проблемот не е во тоа дека страдањето треба да се отклони или целосно да се елиминира нејзиното постоење, туку да научиме да се адаптираме на него и да дозволиме тоа да ни ги обликува животите, наместо да се обидуваме да го лечиме или да го избегнуваме. Не учат да избегнуваме се, освен она лоботомирано чувство кое тие го нарекуваат среќа. Ми се чини дека се направени повеќе обиди за човекот да се контролира, отколку да се ослободи, да се дефинира, отлколку да се пушти слободно. И сето тоа е дел од целовкупната идеологија на денешницата која пати од болеста наречена моќ.”