Забрането е да плачеш, а ништо да не научиш – Пабло Неруда
Забрането е да плачеш, а ништо да не научиш,
да се разбудиш, а да не знаеш што со себе,
да се плашиш од сопствените спомени.
Забрането е да не се смееш на проблемите,
да не се бориш за она што го сакаш,
да се откажеш од сè поради сопствениот страв
да ги оствариш своите соништа.
Забрането е да ги оставиш своите пријатели,
не обидувајќи се да разбереш сè што заедно сте проживеале,
и да ги бараш само тогаш кога ти требаат.
Забрането е да не се биде свој пред другите,
да се преправаш пред луѓето кои не ти значат,
да изигруваш кловн за да те запомнат,
и да заборавиш на оние што навистина се грижат за тебе.
Забрането е да не направиш сè за себе самиот,
да бидеш уплашен од животот и од она на што тој те обврзува,
да не живееш секој ден до последниот здив.
Забрането е да ти недостига некој без радост,
да ги заборавиш неговата насмевка и очите,
само затоа што тој избрал поинаков пат од твојот,
забрането е да заборавиш на неговото минато
и да го замениш за неговата сегашност.
Забрането е да не се обидуваш да ги сфатиш другите,
да сметаш дека нивниот живот е поважен од твојот,
не спознавајќи дека секој има свој пат и слава.
Забрането е да не создаваш сопствена приказна,
да немаш миг за оние на кои им требаш,
не разбирајќи дека животот е она што се дава,
но исто така и она што се зема.
Забрането е да не ја бараш среќата,
да не го живееш животот со позитивен став,
не сметајќи дека секогаш можеме да бидеме подобри;
Забрането е да заборавиш дека без тебе
овој свет не би бил истиот.
