Дедо Митре од фиљан прилепско село за време на Втората Светска војна, ничим изазвано, се нашол во конц логор во Германија.
Итроман по природа му се обратил на SS одговорниот:

-Види дечко, јас немам врска со логори. Живеам во прилепско село, работам ниви и си имам рало.

-‎Ок дечко – рекол SS -овецот. Арно велиш. Ќе те префрлам во некое од нашите германски села, да работиш на поле, оти жив маж немаме, сите се во војска.

Пристигнал дедо Митре во селото, млад и строен, во куќата на уште помлада и постројна Германка. Со трактор. Радост го отепала Митрета. Ралото – прошлост. Го научила да тера трактор. Орал, жнеел…Среќен до бескрај. Нормално се десила љубав невиЏена со плавката Германка. Арно ама, дошла ’45 година, завршила војната и Митре решил да се врати дома. Германката плачела и го молела:

– Глеј колку ни е убаво, остани тука, шо мантрак бараш да се враќаш?!

– ‎Морам. Ветени сме си со Доца.
………………
Поминале годиништа, дедо Митре 94-годишен седнал со внукот и решил душа да распостеле на тацна.

– Синко имам нешто да ти кажам. Многу ја згрешив. Доца моја беше една грда, една лоша, ич не ја сакав. Десет ги родивме 5 со 5.

Како за грда и лоша многу јак сексуален живот остварувале. Десет комада није мала ствар. Ем грда ем лоша, ама со редовни овулации. Секое летенце- детенце.

– Многу ја згрешив синко, требаше со Германката да си останам. Многу беше убава.

Љубафффф у животу се дешава еднаш и не се пропушта. Јасно?!