Седиме со чичко ми у кафана, мај месец, лепота, у една летна бавча на сонце љуштиме пивца, коа еве ти у пролаз една здрава стара кока, пицнана, у кожњаци, штикла, мрежеста хулахопка, лудило…

Некако тенденциозно се приближува накај нашата маса. Застанува и му вика на чичко ми:

-Зоки, ти ли си бе?

Станаа, се изгушкаа, па малце блиц-муабети, шо има, како има, фамилија, работа и си продужи.

Му викам:

-Која ти е оваа бе?

Он одговара:

-Школска ми беше бе. Не сум ја видел со години. Права марскистка беше своевремено!

Ја:

-Абе ме дупиш, уопште не изгледа на жена шо би читала Маркс.

Чичко ми:

-Абе каков Маркс, тоа дека ни даваше на сите другари подеднакво!!!