Не чекаш да те понудам
со љубовта моја да те нагостам
сервирана со внимание
како слатко од вишни
во стаклено тањирче
и сребрено лажиче
со чаша бистра вода
за полесно да врви блажината
да не те засити наеднаш
оти лезет така нема
ете
алчен си
и не чекаш
прво со голема лажица црпиш
а потем со раце
како ненајаден
ненаситен
трпаш во устата
и голташ пред да соџвакаш
со светнати очи
и за мене туѓ поглед
со шербет кој низ устата ти тече
и алиштата ти ги гнаси
како да не си ти
не те препознавам
а твојот лик е
и телото твое е
ама срцето не ти го знам повеќе
и потем
потем блуеш
љубовта ми ја блуеш наоколу
во црвени млазеви
и реа
ништо повеќе во тебе не останува
а и во мене е пусто
ете
не чекаш да те понудам
ниту пак сама да ти дадам
со убост
со ќеф
да те послужам со љубовта моја
како долго чекан гостин
со чест
и милост
на исплетен од свилен конец чаршаф
да ти постелам
она што за тебе го чувам
она што и онака ќе ти го дадев
ама не чекаш
пусто
од алчност
не ме дочека