Душа

Кај мама се јаде. И кога уста не ти се отвара, како мене денес, кај мама се јаде. Од почит. За нејзин ќеиф. Зошто правела и се мачела. Храна за пречекување 22, а не 2 деца. Жал ми е секогаш кога ќе видам што се направила. Колку многу труд вложила. Сум дошла само да ја видам, нит ми се јаде, нит ми се пие, ама таа не разбира. Уште од врата кога ќе ја видам уморна од готвење, жал ми е. Ѝ нагласувам секогаш „Ќе дојдеме само на кафе“. Не слуша. Ракавите засукани, лицето уморно, косата во стегач несредена. Немала време да се среди за нас, зошто спремала. Ѝ велам „Седни жено да те видам, не сме гладни“, а таа се растажува истиот момент. „Ама зошто? Нели ви реков да не јадете, за вас спремав!“

Како да ѝ кажеш дека за џабе се мачела? Не смееш. Седнуваш и јадеш. Колку што можеш повеќе. Зошто залаците ти ги брои. Секој последен не ти е последен, зошто ти дотура. Уште еден и уште еден. Тебе стомакот, а нејзе душата полна. Ми вели не стигнала да јаде и знам дека не јадела. Тоа ѝ е неважно. Нашите залаци за неа се храна. Не’ голта со очите. Ти се препукнува, не можеш веќе да дишеш. А таа го вади слаткото. Од твоето омилено. „Мамо, за 10 денари има убави еклери, кој уште прави еклери денес?“ Поарно да не ти се испуштеше. „Мене ми беше мерак јас да ви ги направам!“ И пак ќе замолчиш, кога ќе сфатиш дека никогаш нема да ја убедиш. „Во право си, нема поубави од твоите.“ И толку ѝ треба. Веќе не е растажена. Повторно ја гледаш… цвета, лета.

Ѝ се менуваат расположенијата како на мало детенце. Те воздишка, те насмевка, те прегратка, те солза, те тага. Копнее жената по своите чеда и на најнеобичен начин, како лоша глумица, тоа го покажува. Се обидува од нас да го скрие уморот, копнежот, ама не успева. Секој поглед ја издава. Со секое вадење на телефонот за да си направи слика со нас, го кажува тоа што го молчи. Сака да си ги овековечи моментите, кои се се’ поретки. За да може да не’ гледа кога нема да сме покрај неа.

И така, си отишла кај мама да ја видиш, а си ја гледала цело време на нозе, како дотура, принесува, изнесува. Како келнерка, слугинка. Ти смета тоа длабоко во себе зошто знаеш дека ти си причината што се мачи, ама голташ, зошто неа ѝ значи. Па и ти на некој начин помалку глумиш. Глумиш дека не си уморна, глумиш дека си гладна, глумиш дека поубави еклери во живот не си пробала. Таа се смее, а ти задоволна што си ја насмеала.

И кога на крајот на излегување ќе ти тупне во рака кеса полна со солено и слатко во пластични кутивчиња без капачиња, во фолии, салфетки и целофанчиња… не се осмелуваш да одбиеш. Ја земаш и само велиш „Ух, супер, ќе се изнајадам деновиве“. Таа полна. Ќе биде таква уште неколку дена… се додека не го изедеш и последното еклерче или сармиче. А потоа повторно се отпочеток. Се додека не може да издржи повеќе па те викне на ручек повторно за да те гоштева. За да те гоштева тебе, како кога си била мало бебе во нејзината прегратка. За да се гоштева и себе. Со душа која цвета, лета. Во право бев… нема поубава од нејзината!