Сè помалку имејлови и скапани тел. разговори. Сè помалку средби и преговори.

Во кафеана не пијам кафе. Во кафуле се плашам од првиот јегер и од последната Б52-ка.

Не одам на слави, коктели, приеми. Знам каде ми е местото дури и кога ми е убаво дома.

Не повлечен во себе, не осамен, попрво привремено повремен или неоправдано тукашен.

(Напорно е да те има секаде, зезнато е да си постојано дома, а она помеѓу се меѓи со беспаќе.)

Сè повеќе глуви зборови што тивко се гаснат во мене и се распаѓаат во одвишни букви.

Ќе се видиме кога ќе имам што да кажам! Дотогаш ќе се бранам со молчење и со мочање од ќерамиди.