Не знам,
не научив љубовта да ја делам
по денови, недели, години,
или како во месарница
како парче мртво месо да ја измерам
па да тргнам колку ќе ти дадам денес
издинстана на тивок оган
со зачини внатре и посолена
а останатото да го замрзнам за друг ден,
не научив на милилитри да ја токмам
па еве,
овој месец секоја вечер по една мала чашка
за лека ноќ, без мраз, како скап коњак
или пак во сантиметри
чекори
букви или броеви да ја двојам…

Тоа е моето проклетство,
за сиве овие години не научив
ниту пак посакав за таква љубов да знам
половична и тажна
пресметана и измерена,
и затоа ретко љубам
оти сум како дете
оти во себе милост носам колку за сиот свет
и љубам, без усул љубам
со тело
душа
срце
со очи и уши
усни и заби
со гради и стомак
со матка и крв.
Виновна сум кон себе,
страв ми е, мачно ми е
оти сета љубов во мене што тлее
душава како хартија ми ја гори
со срцево оган потпалува
како доенче ме исцицува
како ненаситен љубовник
без здив ме остава
како животот ме уморува
како смртта ме покорува
безмилосна како полната месечина
ме јаде
ме дроби
ме пеплосува
и дур на коленици ме фрла
знам дека поинаку не умеам да љубам.