Тие искуства и традиции ги наречел ‘примордијални слики’ или ‘архетипови’. Кажува исто и дека индивидуалното свесно не е ништо друго освен Табула Раса и дека уопште не е имуно на тие архетипови. Надоградува ја фројдовата идеја за ‘примална хорда’. Значи, за да индивидуата стане индивидуа, мора да помине низ тие некој хипотетички пра-облици.

Ама пошто веројатно не се е шетал по овоа поднебје и надземје, малце ќе му ги корегирам оригиналните тези. Малкучка само.

Оригинални Архетипове:

1. Атлета – идентификација со телото и шо корисно можеме со него да напраеме.
2. Војник – кога размислуваме ривалски и перцепираме конкуренција, градеме кариера, посветени сме на личен развој.
3. Државник – кога демек престануваме да мислеме на себе и се посветуваме на другите.
4. Дух – почнува инстинктивно да се препознаваме и капираме дека овоа тело и оваа земја не се нашио вечен дом и си ја тражеме вечната кафана или теретана у Универзумо.

‘Да бидеме реални’ Архетипови:

1. Аргета – мое тело е и ќе го тровам ја колку шо сакам, разбравме ли се?!
2. Двојник – кога копираме медиокритети, конформистички потпаѓаме под влијанија, навлечуваме се на срања.
3. Скржавник – нереализирани се запознаваме со андро/менопаузата, гледаме си само за себе, пошто цел живот за кој р’мбав а на крајо со газо у раците останав.
4. Ауспух – испрде не’ свето како да е петок попладне, и веќе сме едноставно небитни, малце повеќе од колку шо бевме пред да не испрде.

Текстот го преведе: Јукио Мишима
Читаше: Лазар Бараков