ДО НЕГО ДА СЕ РАЗБУДАМ
Ако животов ми е сон јас сакам крај него да се разбудам.
Немам бе, немам суицидни мисли. Вие имате штом само на тоа ви е паметот. Велам да се разбудам, не да умрам. Па не ли е животов доволно напорен, што полошо може да се случи? Кој се плаши од смртта? Јас сигурно не. Оставете тоа на страна, јас за него сакав да ви кажувам. Како и секогаш де. Па празна ми е душава кога него го нема. Не ми е сон, кошмар ми е животот.
Се сеќавам на првиот пат кога се разбудив со него до мене. И не, не знам со што да го споредам тоа чувство за да ја доловам топлината која ме исполни тоа магично утро. Како илјадници бели гулаби да се спуштија и да ме подигнаа високо во облаците. Како милион пеперутки да се разлетаа во мене во исто време. Мислев ќе експлодирам. Мислев ќе се разлетам низ воздухот како конфети. Како кога ќе ме скокотнеше по десното стапало и јас ќе развлечев насмевка на лицето. Така. Така сакам да се разбудам од овој живот. Јас така ќе ја напуштам оваа реалност.
