Не беше таа лута – ти ја направи…
Не беше таа дрска – ти ја налути…
Не беше таа тажна – ти среќата и ја уништи…

На лицето бори и нацрта – наместо насмевки…
Мускули и соѕида – во душата..
Ѓердан од солзи ја закити…

А беше среќно девојче – трчаше кон тебе…
Кој ли ѕвер во неа го разбуди?…
За сега да не знаеш како со неа…

Зарем не ја гледаше – кога се смееше…
Тоа солзи беа скриени…

Зарем не ја слушаше кога зборува?
Тоа молитви беа – тивки тишини…

Ти херојот во кого се заљуби…
Никогаш не ги научи нејзините немири..

Сега со еден цвет сакаш душата да и ја купиш…
А не знаеше како – само требаше да ја помирисаш…

Таа душа ќе ти раскажеше се’…
За да научиш, како се живее…

Оливера Ширговска