Хероината на  „Медена земја“, Атиџе Муратова по Холивуд се врати на секојдневниот живот во селото Дорфулија. Сега се подготвува за прв пат во нејзиниот живот во ресторан да го прослави Денот на жената, заедно со внуката и со снаа и.  Таа вели дека-   „ Тоа е  денот на жената и сите жени треба да се радуваат, да бидат весели, бидејки јас  досега немав можност на овој ден да се веселам“.

-Тоа е ден кога жените и мајките треба да се радуваат.  Јас досега не сум го славела „8 Март“, сега прв пат ќе одам во ресторан. Понекогаш сум добивала подароци. Блиските ќе ми донесат цвеке и убаво е чувството. А јас не сум имала можност на мајка ми да и купувам подароци. Само еднаш и купив црвено цвеќе и таа многу се израдува. Се радуваше и таа а искрено се радував и јас заради неа. Да можев да и купувам повеќе подароци додека беше жива ќе и купував ама не можев, ми требаа пари за лекарства. Откако ме касна кучето на комшиите животот ми се смени и сите пари ги давав по болници и лекови, вели Атиџе.

                        На мајка ми само еднаш и купив црвено цвеќе и таа многу се израдува

Таа смета дека жените се понапредни од мажите, бидејки знаат што е мака.

-Жените се понапредни во се. Повеќе сваќаат жените отколку мажите. Мислам дека ако законот е во женски раце подобро би се живеело.  Жените се подобри од мажите бидејќи подобро ги разбираат маките во животот. Не ѓи напаѓам мажите ама сметам дека тие треба да ги чуваат жените, да се грижат за нив а жените да бидат поразбрани.  Па жената не треба да се чува само за „8 Март“ туку цела година зашто жената тоа го заслужува, ја чува куќата, ги чува децата, готви а женските работи се потешки, додава таа.

Кога станува збор за љубовта и за мажењето Атиџе вели дека за неа веќе е доцна за брак.

-Кога бев млада бев напредна и убава. Уште на 14 години ме бараа момчиња. Дојде едно момче тогаш да ме бара за жена, но не ме дадоа моите бидејќи бев многу мала.  Потоа пораснав, имав додворувачи, но се грижев за родителите. Потоа ме касна кучето, ме унакажи. Ми го упропасти животот и немав многу додворувачи. Јас  со години имав сериозни проблеми со здравјето и не можев да мислам за љубов и за мажење.  А сега веќе во овие години и не сакам да се мажам. Искрено не сакам да се мажам само да бидам нечија слугинка. А децата ги сакам, многу ги сакам. Но, тоа ми било судбината. Кучето ми го однесе и здравјето и вољата за љубов  и за се. Тоа  беше мое премрежје, бидејќи за еден час можев да умрам. Врескав, плачев и никој немаше да ми помогне, но Господ ме спаси за да можам повторно да функционирам. Тогаш ми доаѓаше да се обесам од мака, ама се сожалив над себе и над мајка ми, бидејки неа немаше кој да ја чува. Тоа ме одржа во живот. Е сега треба да бидеш среќен, нели. А јас сум среќна што сум жива иако со здравјето не сум задоволна. Имам последици од каснувањето, не можам да работам тешки работи, рацете ме болат, лицето, носот. Тоа ми е траума. Затоа и не планирам да се  мажам. И во Сараево ме прашаа имам ли прилики за мажење а јас им реков дека нема да се мажам бидејки не знам на што ќе налетам. Иако можеби ќе се најде некој што искрено ќе ме сака. Не знам… Но, не сакам да се мажам, бидејки после се низ што поминав сметам дека најважно е човек да биде жив и здрав.

Не сакам да се мажам само да бидам нечија слугинка, тоа ми било судбината, кучето ми го однесе и здравјето и вољата за љубов  и за се, вели Атиџе

Весна Миленковска ММС