Македонија – Анте Поповски
Стиснете ги тревките
неа ќe ја исцедите.
Наслоните се врз каменот
името ќe и го чуете.
Симнете се во рекине
дното со неа ќe ве почести.
Легните да починете
и ноќта со неа ќe ве покрие.
На овој даб името ќe ти го напишам
дождовите да го симнат
жедните в земја
да ги напоиш.
На оваа нива грутка од тебе ќe посеам
класатка да никне
со неа внучињата да ни ги храниш.
На овој рид ќe те оставам
и кога ќe заминам
пак да те гледам
Голема.
Еве ја таа проста земја
од дволичен камен
и сонце
Децата уште незаодени каде откопуваат
лобањи по градините
Еве ја таа проста земја
од пајажина
и од води
Мудро слободата кај што ги запишува
селските имиња
Место икони по црквите
И каде летото како судбина
Трае до последниот востанат
Еве ја таа проста земја
од заморено дишење
и од молк
Низ која времето одминува
и пак се враќа
Со неа да го сподели лажното траење.
О, еве ја таа проста земја
од грч
и од чекање
Што ги научи и ѕвездите да шепотат на македонски
А никој не ја знае.
Се искачија маглишта по ридон нагоре
– И месечината ќе ја украдат.
Долу по рекана,
Горе по добравана,
Одѕива полено којзнае кој век
Во војнички цокули обуено.
За рик волчји и уплав на небињата мојата земја е создадена
Без чемреси и без божилак
До капка, три дена пред да се покаже над мојата земја
Гробишта облакот го исцицуваат
И црна сенка од нож место крст каменот што те покрива го сени
За вечни времиња.
Зашто ништо друго не му прилега на ова диво билје и црногорица
Освен да го чека недојденото.
Се изнагледав месечина. Како капка мојата изгорена душа
Те испи за три животи напред и пак горам.
Истеков со сите реки и празни корита им донесов на морињата
– И за шпионот во твои меса ако се криел болка ме пече
Зашто, ти од малена не научи
Така просто, така јасно да си се разбираме
Тој нож што нема – среќа нема.
3а неколку нови чекори недостижност
ме остави утринава зад тебе.
Чинам се делиме:
Твојот пат нагоре
мојот пат кон тебе води.
Стапни ме, во твоите корени скри ме
никојпат да не се разделиме.
Посетено 2.222 пати
